Bitwa o Lśniące Mury, zwana najczęściej Bitwą Krwawych Śniegów, była ostatnią i decydującą bitwą Wojny z Aielami. Stoczona została w miesiącu Danu, ostatnim miesiącu roku 978 NE. Bitwa rozegrała się w najbliższej okolicy Tar Valon, niemalże pod samymi Lśniącymi Murami. W walce uczestniczyły cztery Klany Aielów i armie królestw Westland. Narody te zjednoczone zostały w Wielkim Sojuszu, który niestety nie przetrwał po wojnie. Walczący którzy przeżyli tą bitwę zaczęli ją nazywać Krwawym Śniegiem, ponieważ toczyła się w ekstremalnie trudnych, zimowych warunkach, wśród śniegu i mrozu, a straty w ludziach były ogromne.

Podłożem wybuchu tej wojny był konflikt, który pojawił się po ścięciu przez Króla Cairhien – Lamana Damodreda – Avendoraldery. Było to Drzewo Życia które 500 lat wcześniej zostało podarowane przez Aielów narodowi Cairhien. Aielowie uznali ten czyn za niesamowitą potwarz i obrazę dla ich honoru, na którego punkcie są niezwykle wyczuleni. Cztery Klany przeszły przez Grzbiet Świata, aby dokonać zemsty i ukarać Cairhien za tą zniewagę. Po drodze do stolicy zabijali i niszczyli wszystko na swojej drodze. Królestwo Cairhien zostało totalnie zdewastowane, zniszczono fortece graniczne, zdewastowano wsie i pola uprawne, spalono Stolicę. Wojna z Aiel trwała dwa lata, chociaż niewielu ludzi na Westland zdawało sobie sprawę, że dla Aielów ten konflikt nie był wojną. Dla toczących niekończące się krwawe potyczki Aielów, to była tylko kampania, która miała na celu zabicie Króla Lamana.

Pobite armie Cairhien uciekły na południe, uzyskując wsparcie Łzy i Andoru. Dzięki negocjacjom Aes Sedai wiele innych narodów dołączyło do tej wojny, gromadząc swoje armie w Tar Valon. Pod koniec roku 978 NE Wielki Sojusz zebrał się, aby stawić czoła wrogowi w ostatniej bitwie Wojen z Aielami.

Dowództwo

Za Przywódcę dowodzącego armiami Wielkiego Sojuszu wybrany został początkowo Lord Agelmar Jagad z Fal Dara. Miał on doskonałą opinię Wielkiego Generała i przywódcy z Ziem Granicznych nie uwikłanego w wielką politykę Westland. Jednakże król Laman nalegał, aby to jemu powierzyć dowództwo nad armiami, ponieważ to Cairhien najbardziej ucierpiało w wyniku inwazji Aielów. Po wielu kłótniach ustanowiono kompromis, w którym dowództwo przechodzić miało kolejno pomiędzy wszystkimi Dowódcami różnych armii. Aielowie nie mieli takich rozterek tylko poddali się dowództwu Janduina, Wodzowi Klanu Taardad Aiel i osobie która zainicjowała inwazję. Brak kłótni o władzę wśród Aielów na pewno bardzo im pomógł w sukcesywnym pokonywaniu armii Westland.

Walka

Przebieg bitwy jest dość dobrze znany. Przez pierwsze dwa dni krwawe walki toczyły się wokół brzegów rzeki Erinin. Sojusz był zmuszony do obrony swoich pozycji i do obrony Tar Valon, a także do podejmowania prób rozbicia atakujących Aielów. Sytuację komplikował fakt, że dowódcy Sojuszu nie mieli pojęcia, jaki właściwie jest cel Aielów. Wierzono, że chcą splądrować Tar Valon, a tymczasem Aielowie byli tam tylko po to, aby zabić Lamana. Tak więc taktyczne założenia Sojuszu już na wstępie były całkowicie błędne. Aielowie nie mieli zamiaru atakować miasta tylko skupiali się na określeniu lokalizacji króla Cairhien. Skoro Laman Damodred udał się w okolice Tar Valon aby gromadzić armie, Aielowie udali się tam za nim. Pierwsze dwa dni bitwy były rzezią, podczas której obie strony poniosły ogromną liczbę ofiar. Pomimo różnych problemów i ogromnej liczbie ofiar, dowódcom Sojuszu, Lordowi Agelmarowi i Lordowi Kapitanowi Pedronowi Nialowi udało się stawić czoła Aielom i obronić swoje pozycje.

Trzeciego dnia Aielowie odnieśli wielkie zwycięstwo, zabijając lorda kapitana Aranvora Naldwinna. To pogrążyło Sojusz w chaosie dzięki któremu siły Aielów zidentyfikowały miejsce pobytu Lamana Damodreda i przeprowadziły skuteczny atak. Król Laman został ścięty, a jego miecz został zabrany jako trofeum zwycięstwa. W momencie gdy ich cel został osiągnięty, Aielowie zaczęli wycofywać się za rzekę i rozpoczęli odwrót w kierunku Pustkowia Aiel. Posunięcie to całkowicie zaskoczyło Dowódców Sojuszu, ponieważ nie zdawali sobie sprawy, że cel Aielów został osiągnięty i tym samym kończą oni ekspansję na Westland. Sądząc, że Aielowie zostali pokonani i uciekają z pola walki, armie sojuszu podążyły za nimi na wschód. Stoczono jeszcze kilka mniejszych, właściwie już bezsensownych potyczek z ariergardą wycofujących się Aielów, w wyniku których zginął Lord Hirara Nachiman, dowódca armii Arafel. Dwadzieścia dni po śmierci Lamana Aielowie dotarli do ​​Sztyletu Zabójcy Rodu i przemknęli przełęczami na Pustkowie Aiel. Dowódcy Sojuszu byli na tyle rozsądni, że nawet nie myśleli aby pokonać Grzbiet Świata i atakować Aielów na ich własnej ziemi.

Rozłożenie Sił

Wielki Sojusz zgromadził około 170 000 żołnierzy, składających się z następujących kontyngentów:

• 29 tyś. żołnierzy Shienar, Dowódca Lord Agelmar Jagad
• 28 tyś. żołnierzy z Andoru, Dowódca Lord Aranvor Naldwinn
• 26 tyś. żołnierzy z Illian, Dowódca Król Mattin Stepaneos
• 24 tyś. żołnierzy z Łzy, Dowódca Wielki Lord Astoril Damara
• 21 tyś. żołnierzy Arafel, Dowódca Lord Hirara Nachiman
• 12 tyś. żołnierzy z Tar Valon, Dowódca Kapitan Azil Mareeda
• 7 tyś. żołnierzy Cairhien, Dowódca Król Laman Damodred
• 5 tyś. żołnierzy Ghealdan, Dowódca Lord Aleshin Talvaen
• 4 tyś. żołnierzy z Amadicii, Dowódca Lord Aeman Senhold
• 4 tyś. Synów Światłości, Dowódca Lord Kapitan Komandor Pedron Niall
• 4 tyś. żołnierzy Murandy pod wodzą Szlachty
• 3,5 tyś. żołnierzy z Altary również pod wodzą Szlachty
• w walkach brały też udział spore ilości najemników z różnych krajów, w tym niewielki oddział z Arad Doman pod dowództwem generała Rodela Ituralde , oddział Skrzydlatej Gwardii Mayene, a nawet kilku żołnierzy Malkier pod dowództwem Lana Mandragorana

Armia Aielów liczyła sobie pomiędzy 70 do 80 tyś. wojowników, z zaledwie czterech Klanów – Taardad, Reyn, Nakai i Shaarad. W walkach brały udział również Panny Włóczni.

Pokłosie Wojny

Ponieważ obie strony tak naprawdę nie rozumiały swoich intencji, każda ogłosiła swoje zwycięstwo. Dowódcy Sojuszu szybko jednak domyślili się, że tak naprawdę nie odnieśli żadnego zwycięstwa. ponieważ Aielowie zwyczajnie wycofali się z własnej woli. Szybko połączyli fakt śmierci króla Lamana i niespodziewanego odwrotu napastników. Krążyło przekonanie, że Aielowie uznali siłę armii Westland, które zmusiły ich do odwrotu. Dowódcy nie negowali tej wiary, aby nie podważać własnych kompetencji. Mimo iż całe Westland żyło w radosnym przeświadczeniu o wielkim zwycięstwie, Ci którzy brali udział w bitwie, lub orientowali się w sytuacji lepiej, dobrze wiedzieli jaka jest prawda.

Aielowie natomiast osiągnęli swój cel, chociaż nie czerpali wielkiej satysfakcji z ilości ofiar do których się przyczynili. Wódz Aielów, Janduin, stracił w tej bitwie swoją partnerkę Shaiel, która nosiła jego dziecko. Zrzekł się stanowiska Wodza, choć powiedziano mu, że nie może tego zrobić. On jednak po prostu odszedł samotnie na Ugór, gdzie zginął.

Najpoważniejsze konsekwencje poniosło Królestwo Cairhien. Wojna zniszczyła to państwo, pozostawiając je w ruinie i bez władcy. Mimo usilnych starań kolejnym władcom nie udało się zasiedlić żyznych terenów graniczących z Grzbietem Świata. Strach ludzi przed Rudowłosą Zarazą wciąż był żywy, wciąż obawiano się, że ponowne przekroczą góry i będą zabijać wszystko na swojej drodze. Cairhien któremu nagle odcięto źródło bogactwa z Shary i zmusiło władzę do kupowanie ogromnych ilości zboża, często po zawyżonych cenach, doprowadziło królestwo do ruiny. Szlachta wciąż knuła, grała w Grę Domów i żyła ponad stan, biedota natomiast z trudem wiązała koniec z końcem. Weterani i rolnicy którzy uciekli przed Aielami zasiedlili najbliższe sąsiedztwo stolicy, tutaj czując się w miarę bezpiecznie, tworząc miasteczko Foregate – Podgrodzie. Tak naprawdę Cairhien nigdy się nie podniosło po Wojnie z Aiel.